ရင့္မွည့္ေနသေယာင္ အေတြးအေခၚတခ်ဳိ႕လည္း မရင့္က်က္ခ်င္ၾကေသးဘူးေလ ...။
တကယ္တမ္း ဘာမွလက္ဆုပ္လက္ကုိင္မျပနုိင္တဲ့ တိမ္တိုက္ေတြကေတာ့ ခပ္ေဝးေဝးကၾကည့္ေလ လွေလပါပဲ ...။
၂၇နွစ္အရြယ္ မိန္းမပ်ဳိတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ကေလးေလးတေယာက္ ခုထိ မရင့္မက်က္ရွိေနေသးတယ္ဆုိတာ .... နားလည္နုိင္သူ ေတာ္ေတာ္နည္းပါတယ္ ...။
သစ္ရြက္ေတြတျဖဳတ္ျဖဳတ္ေၾကြၾကတယ္ ....။ ေလေၾကာင့္လည္းမဟုတ္ မုိးေၾကာင့္လည္းမဟုတ္ နွင္းေၾကာင့္လည္းမဟုတ္သလုိ ... သစ္ပင္အုိက မလုိခ်င္ေတာ့တာလည္း မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး ...။
သဘာဝ တရား (ဝါ) သစၥာတရား ေၾကာင့္ သစ္ရြက္ေတြလည္း သစ္ပင္ကို စြန္႔ခြာရသလုိ ... ကုိယ္လည္း ေန႔ရက္အုိေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို မသိက်ဳိးကၽြံ စြန္႔ခြာခဲ့ျပီးျပီ ....။
၂၇နွစ္ဆုိတာ ေကာင္မေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူး မိန္းမပ်ဴိေရ ...
မင္းရင္ထဲက ကေလးေလးရဲ႕ ျဖဳစင္ရုိးသားမႈ နဲ႔ အခ်စ္ေတြကို သိမ္းဆည္းရင္း မရင့္က်က္ျခင္းနည္းနည္းပါးပါးပဲ သူ႔နားမွာ ခ်န္ထားေပးလိုက္ပါ .....။
မလုိအပ္တဲ့ မရင့္က်က္ျခင္းေတြကို (မင္းခင္တြယ္ေနမွန္း ကိုယ္သိေပမယ့္) စြန္႔လႊတ္လုိက္ပါေတာ့ မိန္းမပ်ဳိေလးေရ ...
မင္းက ေကာင္မေလးမွမဟုတ္ေတာ့ပဲေလ ... လိမၼာတယ္ေနာ္ ....။
မင္းရဲ႕ နွစ္ခ်ဳိ႕ အိပ္မက္ေတြကို မိုးေသာက္ယံနဲ႔ ထိေတြ႕ေပးနုိင္ခြင့္ရေအာင္ ၾကိဳးစားပါ ...။
မင္းရဲ႕ မရင့္မက်က္အေတြးအေခၚေတြကို စြန္႔လႊတ္လုိက္ဖုိ႔ၾကိဳးစားပါ ...။
လက္ဆုပ္လက္ကိုင္မျပနုိင္တ့ဲ တိမ္တုိက္ေတြကို ေငးေမာရင္းကုန္သြားမယ့္အခ်ိန္ေတြကို နွေျမာပါ ....။
သစ္ရြက္ေတြကလည္း ေၾကြျမဲေၾကြေနမွာပဲ ... ေန႕ရက္ေတြကလည္း အုိျမဲအိုကုန္မွာပဲ ...
မိန္းမပ်ဳိေလးေရ .... မင္း ရင့္က်က္ဖုိ႔ အခ်ိန္တန္ျပီ..... ။
~ ၂၇ နွစ္ေျမာက္ေမြးေန႔ အမွတ္တရ ~
အမတ ငယ္ (၀၉.၀၃.၂၀၁၂ - မနက္ ၀ း ၄၀ နာရီ)
0 comments:
Post a Comment