အိမ္ ဆုိတာ ...ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ေႏြးေထြးမႈေတြ၊ ၾကင္နာေထြးေပြ႕မႈေတြ၊ အခ်စ္ေတြ ျပည့္နွက္ေနတဲ့ အရိပ္အာဝါသေလးေပါ့... စိန္ေတြ ေရႊေတြ ဂုဏ္ေတြ မာနေတြ အတၱေတြနဲ႕ လြတ္ကင္းေနတဲ့ ေနရာေလးေပါ့...
သူစိမ္းေတြ နဲ႕ဆက္ဆံဖုိ႕ အျမဲခက္ခဲခဲ့တဲ့ကၽြန္မက အျပင္မွာ စိတ္ပင္ပန္းလာခဲ့ရသမွ်ေတြဟာ အိမ္ျခံဝင္းဝမွာ ေမေမ့မ်က္နွာကို ျမင္လုိက္ရတာနဲ႕ အဲဒီစိတ္ညစ္စရာေတြက ခြာခ်ခဲ့တဲ့အေရခြံလုိ ဟုိတစဒီတစ နဲ႕အိမ္အျပင္မွာ က်န္ခဲ့ျမဲေလ...ရီသံလြင္လြင္ေလးေတြ၊ စေနာက္သံေတြ၊ တခါတခါ ေအာ္ဟစ္ဆူပူတတ္တဲ့ ေမေမ့အသံေတြ၊ ေလာကၾကီးအေၾကာင္း ဘဝအေၾကာင္းေတြ ေျပာျပေနတတ္တဲ့ ေဖ့ အသံေတြ၊ ရန္ျဖစ္လုိက္ ျပန္ခ်စ္လုိက္နဲ႕ ကြၽန္မနဲ႕အမရဲ႕ ရန္ျဖစ္သံေတြ၊ သီခ်င္းဆုိသံေတြ... အရာအားလံုးဟာ ေအးခ်မ္းတဲ့ ေနြးေထြးမႈေလး တခုတည္းေအာက္က အသိုက္အျမံဳေလးေလ... ကၽြန္မ အဘိဓာန္မွာ ဖြင့္ထားတဲ့ အိမ္ ရဲ႕ အဓိပၸါယ္က အဲ့လုိေလ... ခုေတာ့ ကၽြန္မသိပ္တန္ဖုိးထားခဲ့ရတဲ့.. အိမ္ ေလးနဲ႕ အေဝးမွာ.. ေမေမ့ရင္ခြင္နဲ႕ ေဝးသထက္ ေဝးေဝး... ဟုိး... အေဝးၾကီးမွာ... ကၽြန္မ တစ္ေယာက္တည္း......အိမ္ဆုိတာ...အမိုးအကာနဲ႕နားခိုရာဆုိရင္ေတာ့ ကၽြန္မအိမ္လုိ႕မသတ္မွတ္ထားတဲ့ အိမ္ဆုိတဲ့ေနရာတခုမွာ ေနေနတယ္ေလ... ကၽြန္မ စက္ဆုပ္ရြံရွာခဲ့တဲ့ ဟန္ေဆာင္အျပံဳးေတြနဲ႕ ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ လူမဟုတ္ စက္ရုပ္မဟုတ္ေတြ စုစည္းထားရာ ေနရာေဒသတစ္ခုမွာေပါ့...။ ကၽြန္မ အမုန္းဆံုးဟန္ေဆာင္ျပံဳးေတြ ေအးစက္စက ္ေနြးေထြးမႈေတြ ေကာက္က်စ္တဲ့ၾကင္နာမႈအတုေတြၾကားမွာ ငယ္ဆုိတာ ငယ္မဟုတ္ေတာ့သလုိပဲ.. ကၽြန္မမ်က္နာ ကၽြန္မနာမည္ၾကီးနဲ႕အသက္ရွင္ေနရေပမယ့္ကၽြန္မရဲ႕ ျဖစ္တည္မႈအစစ္မွန္က ေပ်ာက္ျခင္းမလွ ေပ်ာက္ေနခဲ့တယ္...။ မွန္ၾကည့္ရင္ေတာင္ အၾကည့္ေတြက သူစိမ္းဆန္ေနသလုိ အလန္႕တၾကားခံစားမိတယ္။ သူတုိ႕ရဲ႕ ဟန္ေဆာင္ အျပံဳးေတြကို အရုိးသားဆံုးအျပံဳးတခုနဲ႕ ျပန္တုန္႕ျပန္နိုင္ဖုိ႕ခက္ခက္ခဲခဲၾကိဳးစားရင္း ဓာတ္ပံုေလး ထဲက အရုိးသားဆံုးအျပံဳးေတြကို ျပန္ကူးယူေနရတယ္ေလ...။ ငယ္ ဆုိတ့ဲ ေကာင္မေလး ကၽြန္မဘဝထဲက ထာဝရထြက္ခြာသြားမွာစုိးလို႔ပါ...။
ကၽြန္မသိပ္ခင္တဲ့ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းေလးက အားေပးတယ္...။ ေနာင္တခ်ိန္နီးရဖုိ႕ခနေဝးတယ္ပဲ သေဘာထားလုိက္ပါတဲ့... သူကေတာ့ အဲ့လုိပဲခံယူတယ္တဲ့...။ သူ႕ရဲ႕ အဲ့ဒီစိတ္ေတြ ကၽြန္မဆီမွာရွိေနခဲ့ရင္ ေကာင္းမယ္လုိ႕ အားမလုိအားမရ ခ်က္ခ်င္းေတြးမိတယ္... ကၽြန္မဘာလုိ႕အဲ့လုိေတြးလုိ႕မရတာလဲ...။ သူေျပာဖူးသလုိ ကေလးဆန္ေနလုိ႕လား...။ ဟုတ္မွာပါ.... ကၽြန္မက ေမ့အိမ္က ေမ့ကေလးေလးပဲ ထာဝရျဖစ္ေနခ်င္ခဲ့သူပဲေလ...။ ခုေတာ့ အျပံဳးတုေတြ အခ်စ္ေယာင္ေတြရဲ႕ၾကားမွာ ကၽြန္မကိုယ္ ကၽြန္မ ေပ်ာက္မသြားရေအာင္ ၾကိဳးစားေနရတာကိုုက အလုပ္ပိုတခုျဖစ္ေနခဲ့တယ္ေလ....။ သူေျပာသလုိ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ျပန္နီးခြင့္ မရခင္... ကၽြန္မအစစ္ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ရင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲသူငယ္ခ်င္းရယ္....။ ဟန္ေဆာင္ျပံဳးေတြသတ္လုိ႕ ငယ္ဆုိတဲ့ ေကာင္မေလး ကၽြန္မဘဝထဲက ထြက္သြားခဲ့ရင္.......။
ဝမ္းနည္းမ်ိဳသိ္ပ္မႈေတြ၊ ထိန္းခ်ဳပ္သုိဝွက္မႈေတြ၊ တုိးတိတ္ငိုေၾကြးမႈေတြရဲ႕နိွပ္စက္မႈေတြေအာက္မွာ ကၽြန္မရဲ႕ခံနုိင္ရည္ေတြ ျပိဳလဲမသြားခင္.... အိမ္ ျပန္ခဲ့ပါရေစလား ေမေမရယ္...။
အမတငယ္
၂၃ ဇူလုိင္ ၂၀၀၉ 02:03:02 A.M
4 comments:
ျပန္ခဲ့ပါလား သမီးရယ္.. ခြိခြိ
အစ္မ ေရ .. အရမ္း ကုိ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ .. အေနာ္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ လြမ္းသြားတယ္ ...
အစ္မ ကုိထက္က အေနာ္ေနာ္ .. ျခားလူ ဟုတ္၀ူး .. ဟီးဟီး .. ထပ္ေရးပါဦးဗ်ာ.. ေကာင္းတယ္ ဗ်..
သူငယ္ခ်င္းရယ္ ေပ်ာ္ရာမွာမေန ေတာ္ရာမွာေနတဲ႔ ေနာက္ေတာ႔ အေမ႔အိမ္ကုိျပန္ေပါ႔ အခုေတာ႔ ကိုယ္လုပ္စရာ ရွိတာ လုပ္ဦးေပါ႔ ဟုတ္ပလား (အဟီးး ရမ္းသမ္း ျပီး အားေပးသြားတယ္ ေနာ္ )
ဘုိင္
Post a Comment